นิพพานทันตาเห็น [1]

ในหนังสือ “คำถาม คำตอบ: ปัญหาทางพระพุทธศาสนา เล่ม 5” ของสุชีพ ปุญญานุภาพ มีผู้ถามคุณสุชีพว่า

นิพพานในปัจจุบันทันตาเห็น มีชื่อเรียกในภาษาบาลีว่าอย่างไร? มีพระพุทธวจะเรื่องนี้อย่างไร

คุณสุชีพตอบไว้ในหนังสือเล่มดังกล่าว หน้า 37 – 38  ว่า

นิพพานในปัจจุบันทันตาเห็น มีชื่อเรียกในภาษาบาลีว่า “ทิฏฐธัมมนิพพาน”  มีพระพุทธวจนะในเรื่องนี้ หลายประการคือ 1) ทรงสอนให้เจริญอนิจจสัญญา คือ ความกำหนดหมายว่า ไม่เที่ยง เพื่อละความถือตัวว่าเป็นนั่นเป็นนี่ ตรัสต่อไปว่า ภิกษุผู้มีความกำหนดหมายว่า ไม่เที่ยง  ย่อมอนัตตสัญญา ความกำหนดหมายว่ามิใช่ตัวตนตั้งมั่น  ภิกษุผู้มีความกำหนดหมายว่า มิใช่ตัวตน ย่อมบรรลุความถอนขึ้นเสียได้ซึ่งอัสมิมานะ คือ ความถือตัวว่าเป็นนั่นเป็นนี่  อันเป็นนิพพานในปัจจุบัน (ทันตาเห็น) (23/205/365-6) จากพระพุทธวจนะข้อนี้ การถอนอัสมิมานะความถือตัวว่า เราเป็นนั่นเป็นนี่เสียได้ เป็นนิพพานปัจจุบันทันตาเห็น  จะถอนความถือตัวเช่นนั้นได้ด้วยการเจริญอนิจจสัญญา ความกำหนดหมายว่าไม่เที่ยง ซึ่งจะทำให้เกิดอนัตตสัญญา ความกำหนดหมายว่า มิใช่ตัวตนเป็นผลต่อเนื่อง 2. ทรงสอนให้ปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายคลายกำหนัดเพื่อดับขันธ์ 5 (ซึ่งย่อเป็นร่างกายจิตใจ หรือรูปนาม) อันชื่อว่า ผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ภิกษุผู้หลุดพ้นเพราะเบื่อหน่าย คลายกำหนัด เพราะดับ เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นขันธ์ 5 ย่อมควรแก่ถ้อยคำว่า “ผู้บรรลุนิพพานในปัจจุบัน (ทันตาเห็น)” (17/202/199) 3. ทรงสอนให้ปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายคลายกำหนัด เพื่อดับปัจจยาการ (อาการอันเป็นปัจจัยต่อเนื่องกัน มีอวิชชา (ความไม่รู้อริยสัจ 4) สังขาร (เจตนาในการทำดีทำชั่ว) วิญญาณและนามรูป เป็นต้น จนถึงความเกิดความแก่ความตาย และความทุกข์อื่นๆ ชื่อว่าปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ภิกษุผู้หลุดพ้น เพราะเบื่อหน่ายคลายกำหนัด เพราะดับ เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นปัจจยาการ ย่อมควรแก่ถ้อยคำว่า “ผู้บรรลุนิพพานในปัจจุบัน (ทันตาเห็น) (16/268/139-140) 4. ทรงสอนมิให้ชื่นชมยินดี ติดอยู่  หรือยึดมั่นถือมั่นอารมณ์ที่ผ่านมาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ภิกษุผู้ไม่ยืดมั่นถือมั่นย่อมปรินิพพานได้ นี่คือเหตุปัจจัยให้ปรินิพพานได้ในปัจจุบัน (ทันตาเห็น) (18/192/138) จากหลักฐานที่ค้นมาค่อนข้างละเอียดจากพระไตรปิฎกดังกล่าวข้างต้น ก็พอสรุปได้ว่า ถ้าเบื่อหน่ายคลายกำหนัด คลายความยึดมั่นในตัวตน ในร่างกายจิตใจ ในการเวียนว่ายตายเกิด ในอารมณ์ หรือสิ่งที่ผ่านมาทางตา หู จมูก ลิ้น กายใจได้ ก็จะบรรลุพระนิพพานได้ในปัจจุบันทันตาเห็น

จากคำตอบของคุณสุชีพที่มาข้างต้นนั้น  ผมว่าผู้อ่านก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า โดยสรุปแล้ว การที่จะเห็นนิพพานในปัจจุบันนั้นจะทำอย่างไร

คุณสุชีพอธิบายวิธีการเห็นนิพพานปัจจุบันว่า เห็นได้โดยการเจริญอนิจสัญญา ให้คลายกำหนัดเพื่อดับขันธ์  5 ดับปัจจยาการ [อาการอันเป็นปัจจัยต่อเนื่องกัน มีอวิชชา (ความไม่รู้อริยสัจ 4) สังขาร (เจตนาในการทำดีทำชั่ว) วิญญาณและนามรูปเป็นต้น

และ ไม่ยึดมั่นถือมั่นอารมณ์ที่ผ่านมาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ การปฏิบัติแบบนั้น จะทำให้เราสามารถบรรลุพระนิพพานได้ในปัจจุบันทันตาเห็น

แต่คุณสุชีพก็อธิบายได้แค่นั้น ซึ่งผู้อ่านก็ไม่รู้จะทำวิธีไหน และก็ไม่อธิบายให้ต่อเนื่องกับหัวข้อธรรมะอื่นๆ เช่น กิเลสร้อยแปดพันเก้านั้นจะหลุดไปจากใจ/จิต/วิญญาณได้อย่างไร

เรื่องนี้ จะไปต่อว่าคุณสุชีพก็ไม่ได้ เพราะ ท่านเป็นพุทธวิชาการ  ท่านไม่ได้เป็นพุทธปฏิบัติธรรม ท่านก็ต้องตอบไปตามที่ท่านรู้และเข้าใจ

ประเด็นในเรื่องนี้ วิชาธรรมกายสามารถอธิบายได้อย่าง ทั้งเห็นทั้งรู้ 

ในทางวิชาธรรมกายนั้น ถ้าเราอยากจะเห็นนิพพานนั้นง่ายมาก คือ ทำวิชา  18 กายให้ได้เท่านั้น 

การที่เห็นนี้ ไม่ใช่การมองเห็นจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง เช่น เรายืนอยู่บนภูเขา แล้วมองยังมาเมืองเบื้องล่าง ไม่ใช่มองเห็นอย่างนั้น 

แต่กายธรรมของผู้ปฏิบัติจะ "ขึ้น" ไปอยู่บนอายตนะนิพพานเลย  จะเห็นกายธรรมของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์เต็มไปหมด 

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

อายตนะนิพพานนั้น ทำหน้าดึงดูดธาตุธรรมที่มีความละเอียดเสมอกัน  ในแง่ของวิชาธรรมกาย เมื่อเราปฏิบัติธรรมจนถึงกายธรรมพระอรหัตละเอียด  กายของเราจะมีความละเอียดเท่ากับอายตนะนิพพาน 

ศูนย์นิพพานจึงดูดเอากายของเราขึ้นไปอุบัติอยู่ในนิพพานได้ 

ตอนที่กายธรรมของผู้ปฏิบัติ "ขึ้น" ไปอยู่บนอายตนนิพพานและเห็นนิพพานนั้น กิเลสของผู้ปฏิบัติไม่มีเลย หลุดหมดแล้ว

เป็นการหมดกิเลสชั่วขณะ 

พอเลิกทำวิชชาแล้ว กลับมาเป็นคนเดิม  ถ้าเป็นเด็กๆ ซนเหมือนเดิมแบบทันทีทันใด  ถ้าเป็นผู้ใหญ่อุปนิสัยใจคอจะดีขึ้นเรื่อยๆ ได้ผลมากกว่าเด็กๆ

แต่เด็กๆ ฝึกวิชชานี้เป็นง่ายกว่าผู้ใหญ่  ตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.6  นี่ สอนชั่วโมงเดียวก็เห็นอายตนะนิพพานได้แล้ว

ถ้ามีคำถามว่า การขึ้นไปอยู่ในอายตนะนิพพานอย่างทันตาเห็น เป็นปัจจุบันนั้นของวิชาธรรมกายนั้น ขัดแย้งกับพุทธพจน์ที่คุณสุชีพ ปุญญานุภาพ ยกขึ้นมาอธิบายหรือไม่

ผมขอบอกและยืนยันในทางภาษาศาสตร์ว่า “ไม่ขัดแย้งกัน” 

คุณสุชีพสรุปการบรรลุนิพพานในปัจจุบัน แบบทันตาเห็นไว้ดังนี้

จากหลักฐานที่ค้นมาค่อนข้างละเอียดจากพระไตรปิฎกดังกล่าวข้างต้น ก็พอสรุปได้ว่า ถ้าเบื่อหน่ายคลายกำหนัด คลายความยึดมั่นในตัวตน ในร่างกายจิตใจ ในการเวียนว่ายตายเกิด ในอารมณ์ หรือสิ่งที่ผ่านมาทางตา หู จมูก ลิ้น กายใจได้ ก็จะบรรลุพระนิพพานได้ในปัจจุบันทันตาเห็น

ผู้ปฏิบัติธรรมตามสายวิชาธรรมกาย ที่ผ่านวิชา  18 กายไปแล้ว กิเลสต่างๆ หมดไปแล้ว ไม่เหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว

กิเลสต่างๆ มีอยู่ประจำกาย ดังนี้

ท่านผู้อ่านลองพิจารณาชื่อของกิเลสต่างๆ นั้น  พุทธวิชาการก็อธิบายกันมั่วไปหมด ไปรู้ว่าอะไร เป็นอะไร

คู่ที่พุทธวิชาการอธิบายมั่วกันมากก็คือ โลภะ โทสะ โมหะ กับ ราคะ โทสะ โมหะ

ในทางวิชาธรรมกายอธิบายง่ายมาก  เป็นกิเลสของกายทิพย์กับกายพรหม  แล้วถ้าถามว่า มันแตกต่างกันอย่างไร คำตอบก็คือ กิเลสมันหยาบมันละเอียดกว่ากัน

ในกายที่ละเอียดขึ้น กิเลสก็ละเอียดขึ้นตามไป

ถ้าเราทำวิชาแล้วเราอยู่กับกายทิพย์ อภิชฌา พยาบาท มิจฉาทิฐิ จะไม่มีอยู่ในตัวเราเลย  ถ้าเราทำวิชาถึงกายธรรมพระอรหัต กิเลสต่างๆ หมดไปจากใจ-จิต-วิญญาณของเราโดยสิ้นเชิง

เราก็จะเห็นนิพพานอย่างปัจจุบันทันตาเห็นในชาตินี้  เห็นได้วันละหลายเที่ยวหลายหนด้วย ขึ้นอยู่กับว่า เราขยันทำวิชชาขนาดไหน 

การที่เราทำได้ถึงกายธรรมพระอรหัต และกายขึ้นไปอยู่บนนิพพานตามวิชา นี้ ไม่ได้หมายความว่า ผู้ปฏิบัติบรรลุเป็นพระอรหันต์แล้ว 

แต่ผู้ปฏิบัติสามารถดับกิเลสตัณหาต่างๆ ได้หมดสิ้นชั่วขณะหนึ่ง  จึงเข้าไปรู้ไปเห็นนิพพานได้

เมื่อเลิกปฏิบัติธรรมแล้วก็ยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนแปลงไปคือ ดวงบารมีจะโตขึ้น

โดยสรุป

วิชาธรรมกายนั้น ผู้ที่ปฏิบัติถูกต้องตามหลักวิชา จะพบว่า วิชาธรรมกายนั้น สามารถอธิบายพระไตรปิฎกได้อย่างแจ่มแจ้ง แบบรู้เห็นได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องไปสงสัยอะไรอีกแล้ว

ในขณะที่พุทธวิชาการหรือนักปริยัติอธิบายไปตามตำรา ซึ่งไม่ได้สร้างความเข้าใจให้กับผู้อ่านได้แต่อย่างใด

การปฏิบัติธรรมตามแบบวิชาธรรมกายจะให้ทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธโดยพร้อมเพรียง  ว่าแต่ท่านจะเชื่อหรือไม่ และกล้าทดลองปฏิบัติตามหรือไม่เท่านั้น...